Przerażający sen...

Czwartkowy sen, a właściwie koszmar... Który na nowo mną wstrząsnął i sprawił, że płakałam w nocy modląc się o to, żeby nigdy nie spotkało go nic złego...

Który spowodował, że znowu nie mogę zaznać spokoju, bo prześladuje mnie myśl, że nagle mogłabym go utracić...

Staram się jak mogę... Próbuję odepchnąć od siebie takie myśli. Ale na Boga, to wcale nie jest proste! Zwłaszcza po tak przerażająco realistycznym śnie... To wszystko nie daje mi spokoju. Dlaczego nie mamy żadnej pewności...? Dlaczego na każdym kroku musimy się obawiać nieszczęść, tragedii, śmierci? Jeśli tak dalej pójdzie, wykończy mnie to...

Wchodziłam po jakichś schodach i nagle pojawił się Sebastian... Nie wiem już, czy mnie łaskotał, czy robił coś innego... W każdym razie bardzo mnie to denerwowało i prosiłam go, żeby się uspokoił i przestał. Ale on nie posłuchał. I nagle... spadł ze schodów. Leżał zupełnie nieruchomo... Podbiegłam do niego przerażona, nachyliłam się nad nim i zaczęłam wrzeszczeć, żeby ktoś podał mi numer na policję. Policję, nie pogotowie. Dlaczego...?

Wtedy on otworzył oczy i powiedział cicho, że zaraz umrze... Że to czuje. Pomyślałam z przerażeniem, że to na pewno uszkodzony podczas upadku kręgosłup. Z oczu strumieniami lały mi się łzy i myślałam tylko o tym, że on nie może umrzeć... Nie może mnie zostawić, bo ja nie potrafię i nie chcę żyć bez niego. I nagle dostrzegłam wielką kałużę krwi, której wcześniej nie było.

Obudziłam się z łomoczącym sercem... Czy sen ten po raz kolejny miał mi uświadomić, jak bardzo go Kocham? Ostatnio bowiem nie układało się między nami najlepiej... Z mojej winy dochodziło do scysji i nieporozumień. Kiedy mam zły dzień, potrafię być dla niego bardzo okropna... Ale przecież pomimo wszystkiego Kocham go zawsze... Tylko, że kiedy się obudziłam, aż do bólu przekonałam się, jak bardzo...

Gdybym go utraciła, pogrążyła i zatopiłabym się w smutku... Bezgraniczna rozpacz, poczucie osamotnienia i niesprawiedliwości po jego śmierci byłyby nie do zniesienia. Nie potrafiłabym normalnie żyć i funkcjonować... Brakowałoby mi go na każdym kroku i wszystko by mi go przypominało. Wspomnienia, chociażby nie wiem jak piękne, to zdecydowanie zbyt mało...

Zwątpiłabym w sens czegokolwiek... Zamknęła w sobie i odcięła od ludzi. Pewnie nie potrafiłabym nawet z kimkolwiek rozmawiać... Nie wspominając o nauce i codziennych obowiązkach.

Nawet nie potrafię sobie wyobrazić życia bez niego... Bo czy to jeszcze w ogóle byłoby życie w pełnym znaczeniu tego słowa...?

Dlatego błagam Cię, Kochanie, uważaj na siebie!! Słuchaj swojej intuicji i jeżeli cokolwiek wyda Ci się dziwne, jeżeli kiedykolwiek poczujesz się zagrożony - uciekaj, krzycz, walcz...

Nawet jeżeli później miałoby się okazać, że to były błędne odczucia i naraziłbyś się na śmieszność, nie ważne... Życie jest bezcenne...

Codziennie proszę Boga, żeby opiekował się moim Słoneczkiem i go strzegł... Oby moje modlitwy zostały wysłuchane... Błagam...