Wędrówka przez życie...

Gdy nie bawi cię już

Świat zabawek mechanicznych

Kiedy dręczy cię ból nie fizyczny

(…)

Bosa do mnie przyjdź

I od progu bezwstydnie powiedz mi

Czego chcesz

Słuchaj jak dwa serca biją

Co ludzie myślą - to nieistotne

Kochaj mnie

Kochaj mnie

Kochaj mnie nieprzytomnie

Jak zapalniczka płomień

Jak sucha studnia wodę

Kochaj mnie namiętnie tak

Jakby świat się skończyć miał

Swoje miejsce znajdź

I nie pytaj czy taki układ ma jakiś sens

Słuchaj co twe ciało mówi

W miłosnej studni już nie utoniesz

Ta piosenka wyraża to, co niejednokrotnie na różne sposoby próbował mi przekazać Krzyś własnymi słowami. Znajduje ona odzwierciedlenie w naszym wspólnym życiu. Kocham go za to, jakim jest człowiekiem, czym mnie obdarza… Oboje staramy się być jeszcze lepszymi ludźmi i zawsze postępować względem siebie uczciwie, wystrzegając się wszystkiego, co mogłoby drugą stronę zranić. Im dłużej ze sobą jesteśmy, tym coraz wyraźniej widzę, jak bardzo do siebie pod każdym względem pasujemy. Dochodzę do wniosku, że nasza miłość jest wyjątkowa. Wciąż świeża, choć tak głęboka…

Wczoraj rozmawialiśmy na temat tego, jacy byliśmy dawniej, a jacy jesteśmy teraz… Oboje zgadzamy się z tym, że staliśmy się odważniejsi, bardziej otwarci i dojrzali, mądrzejsi, choć nadal pozostaliśmy wrażliwi, skłonni do zadumy i refleksji, marzycielscy oraz pełni optymizmu i wiary we wspólną przyszłość.

Czasami wydaje mi się, że śnię. Dzięki Krzysiowi czuję się zupełnie jak w bajce…