Wędrówka przez życie...

Jeszcze tylko dwa dni (nie licząc dzisiejszego) i będzie po wszystkim… Krzysiowi skończy się sesja i nasza tęsknota przestanie być tak dojmująca. Brakuje mi go… i to bardzo. Przy nim wszystko wydaje się o wiele piękniejsze.

A w sobotę znajdziemy się na naszym upragnionym, wytęsknionym wyjeździe :). Pięć dni tylko dla nas… I jego obecność – na każdym kroku, przez cały czas. Tak długo marzyłam o tym, żeby móc zasypiać i budzić się u jego boku, wtulić się w niego i czuć ciepło jego ciała i oddechu… Tym żyję przez ostatnie dwa tygodnie, kiedy widujemy się przeważnie tylko przez chwilę – na spacerze. Warto było cierpliwie czekać… Niebawem to wszystko sobie odbijemy. Całe szczęście, że już tak niewiele zostało, bo Krzyś zdecydowanie za bardzo się przemęcza. Nie ukrywam jednak, że podoba mi się jego zacięcie i ambicja. Wspaniale się spisuje (nie tylko na studiach) i jestem z niego bardzo dumna :*.