Wędrówka przez życie...

Na początku zamknęłam się jak w skorupce po śmierci mojej siostry, pogrążając się w bólu i nieutulonym żalu. Pogodzenie się z jej odejściem zajęło mi trochę czasu, choć niekiedy wydaje mi się, że zatrważająco mało. Pomocna okazała się z pewnością wiara w to, że teraz jest jej znacznie lepiej. Czy jednak na pewno? Nie wiem, ale wszyscy chcemy w to wierzyć.

W moim życiu wiele się zmieniło. W międzyczasie wyszłam za mąż, wyprowadziłam się z domu i z rodzinnego miasta, zamieszkałam razem z mężem w wynajętym mieszkaniu i rozpoczęłam studia podyplomowe. Teraz dzień po dniu mija nam na wytężonej pracy, nauce, godzeniu tego z obowiązkami domowymi i moimi zjazdami na uczelni oraz odwiedzinach u stęsknionych rodziców. Wiem, że zwłaszcza moim jest trudno... W końcu przed laty stracili jedno dziecko, niedawno drugie i zostałam im już tylko ja. Widzę, że się martwią, zwłaszcza kiedy podupadam na zdrowiu, ale na szczęście to rozsądni ludzie i nie przesadzają z troską. Są naprawdę wyjątkowi. Sama też się o nich niepokoję, ale staram się myśleć racjonalnie i nie zadręczać na zapas. Straszliwa choroba, która dotknęła moją siostrę, zmąciła nasz spokój. Każdy z nas nosi w sobie obawę o zdrowie swoje i pozostałych, jednak mamy nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

Szczęściem jest dla mnie teraz życie dzielone z mężem. Tak długo czekałam na tę chwilę, tak do niej tęskniłam – rzeczywistość okazała się jednak piękniejsza od wyobrażeń. I choć przytłacza nas proza życia, cieszymy się tym, co mamy. Każdym nowym dniem, każdą chwilą. Jak dobrze jest teraz tęsknić za nim, mając świadomość, że wraca się do naszego wspólnego mieszkania. Nawet jeśli oboje zajmujemy się swoimi obowiązkami, najważniejsze jest to, że druga osoba jest obok, na wyciągnięcie ręki. Każda dłuższa rozłąka jest prawdziwą torturą. Ciągle mi mało tego przebywania ze sobą. I niech to się nigdy nie zmienia.